دانلود،علمی،سرگرمی

جان چارلز پولانی (J.C.Polanyi) سال 1929 از پدر و مادری مجارستانی در برلین متولد شد. در سال 1933 تمام خانواده به انگلستان، جایی که جان به تحصیلاتش پرداخت مهاجرت کردند. تحصیلات دانشگاهی وی در دانشگاه منچستر صورت گرفت. پولانی در سال 1949 به درجه کارشناسی ارشد و در سال 1952 به درجه دکترا رسید. او از 1952 تا 1954 در آزمایشگاه های انجمن ملی تحقیق کانادا در اوتاوا و سپس تا سال 1956 به عنوان همکار تحقیق در دانشگاه پرینستون فعالیت کرد. در سال 1956 جان پولانی به عنوان مربی در دانشگاه تورنتو استخدام شد، جایی که وی از 1957 تا 1960 به عنوان استادیار از 1960 تا 1962 دانشیار و از 1960 تاکنون به عنوان پروفسور حضوری دائمی داشت.

از فعالیت های علمی پولانی می توان به موارد زیر اشاره کرد: عضو هیات مدیره مرکز تحقیق لیزر و امواج سبک اونتاریو از 1988 تاکنون و انستیتو استیسی در زمینه علوم مولکولی از 1991 تاکنون، عضو هیات مشاور علمی انستیتو ماکس پلانک در زمینه فیزیک نور کوانتومی از 1983 تاکنون، مشاور افتخاری انستیتو علوم مولکولی اوکازاکی ژاپن از 1989 تا1992 ، یکی از اعضای موسس و رئیس فعلی کمیته دانشمندان و محققان کانادا و انجمن سلطنتی آزادی علمی، عضو کمیته علمی مطالعه امنیت بین المللی آکادمی هنر و علم آمریکا، عضو هیات مدیره مرکز کانادایی کنترل تسلیحاتی و خلع سلاح.

پولانی در سالیان دراز فعالیت های علمی اش علاوه بر دریافت جایزه نوبل شیمی در سال 1986 جوایز دیگری نیز به خود اختصاص داد: مدال ماریلو از انجمن فارادی در سال 1962، نشان جشن صدسالگی انجمن شیمی بریتانیا در 1965، جایزه استیسی در زمینه علوم طبیعی در سال 1965، جایزه نوراندا از انستیتو شیمی کانادا 1955، مدال هنری مارشال توری از انجمن سلطنتی کانادا در 1977، جایزه ولف در شیمی در سال 1992، جایزه یادبود ایزاک والتون کیلمن در 1988، مدال سلطنتی انجمن سلطنتی لندن 1989.

پولانی علاوه بر مقالات علمی نزدیک به صد مقاله در زمینه سیاست علمی، کنترل تسلیحات و اثر علم بر جامعه به چاپ رسانده است.

از آنجا که علم هرگز مدعی دستیابی به درستی نیست، هرگز از جست و جوی آن فرو گذار نمی کند. علم از آن جهت پیوسته در حال پیشرفت است که درستی را مقدم تر از هر چیز حتی علایق شخصی می داند. اینها ادعا هایی باشکوه و خطیر ند که دانشمندان در آن سهیم هستند. چگونه می توان به این اثرات در حال پیشرفت علم کمک کرد؟ نخست باید مفهوم علم را دریابیم.

Scientia همان شناخت است. در واقع این مفهوم تنها در ذهن عموم معادل با واقعیت ها است. البته چنین تعبیری از آنجا که واقعیت ها غیرقابل انکارند، تملق آمیز است و با توجه به بی معنی بودن شان، تحقیر آمیز. در میان حقایق جایی برای داستان سرایی وجود ندارد. در مقابل علم قصه پردازی است این مسئله در به کارگیری ما از نخستین ابزار علمی مان یعنی چشم کاملاً آشکار است. چشم شکل ها را جست وجو می کند و به دنبال یافتن آغازی، میانه ای و پایانی است. آنچه ما می بینیم بسان نتیجه ای است که مشروط به شرایط فرهنگی است. در واقع این سرآغازی است به سوءتفاهم ها. شاید از این بیان تعبیر شود که نتیجه گیری های ما سلیقه ای است، اما نیست. اگر چه ما به روشی وابسته به فرهنگ کاوش می کنیم اما حقیقتی را به تصویر می کشیم که جهانی است. این همان چیزی است که در بنیاد ی ترین سطح اش علم را به دغدغه ای بشری تبدیل می کند و مهر تاییدی است بر اشتراک تجربه افراد و ارزش های انسانی.

اگر ما برای تجربه شخصی مان ارزش قائل می شویم و آن را حقیقی می پنداریم پس باید به تجربه دیگر افراد نیز چنین بنگریم، اگر درستی خود را به شخص دیگری عرضه می کند، کم ارزش تر نیست. ما همه کاشفانیم، اگر فرصتی از هر کس بگیریم، همه ضرر می کنیم.از آنجا که درک ما از علم اساس سیاست عمومی در راستای آن یا آنطور که گفته می شود سیاست علمی را تشکیل می دهد، بسیار حیاتی است که بر پایه مهارت مان بیندیشیم. برای مثال اگر دیدن یک مهارت است پس باید به آنهایی تکیه کنیم که دارای چنین مهارتی هستند تا معین کنند که باید به چه علمی بپردازیم.

ما در کانادا به طور مرتب این اصل را زیرپا می گذاریم. برای مثال بی شمار مرکز پرورش استعداد داریم. چرا که تشخیص داده ایم مهارت اکتشاف در اختیار عده اندکی است. اما زمانی که در ارزیابی چنین برای افزایش قانونی 20 درصدی کیفیت اقدام کردیم با سهم مضحک 80 درصدی مواجه شدیم که برای مسائل مربوط به ارزش اقتصادی اجتماعی در نظر گرفته شده بود.برآورد ما از ارزش اقتصادی اجتماعی عمدتاً فریب کارانه است. ما دانشمندان نباید خود را درگیر آن کنیم، اگرچه مرتب دست به چنین کاری می زنیم. در عوض باید بر معیار کیفیت تاکید کرد که این معیار حقیقی است و موفقیت حیرت آور علم در این قرن گواهی برآن.آیا ما به عنوان دانشمند در تشریح مفهوم علم شکست خورده ایم؟ اینطور به نظر می رسد. آیا بیشتر وقت ها سکوت کرده ایم و پنداشتیم که به مصلحت است؟ بی شک.